หน้าที่ของหมิงฮ่าวตอนนี้คืออะไรน่ะเหรอ
ก็คงจะคล้ายๆ กับพี่เลี้ยงเด็กล่ะมั้ง?
“หมิงฮ่าว
เรากินอันนี้ได้ไหม?”
“ได้
แล้วบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกพี่หมิงฮ่าว
จำบ้างไหมน่ะ?”ร่างโปร่งถามเด็กตัวเล็กตรงหน้าพร้อมกับยื่นมือไปโคลงหัวกลมไปมาอย่างนึกมันเขี้ยว
และชานก็หัวเราะออกมา ยักไหล่ให้เป็นเชิงไม่ใส่ใจ
ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบคุกกี้ที่วางอยู่บนโต๊ะมากินตามที่ขออนุญาตเข้าไว้ก่อนหน้านี้
เด็กหนุ่มชาวจีนนั่งเท้าคางมองคนเป็นน้องที่กำลังขะมักเขม้นกับการทำการบ้านพร้อมกับทำหน้าเซ็ง
ถอนหายใจออกมาเบาๆ แต่มันก็ดันดังพอให้เด็กน้อยที่นั่งอยู่ตรงข้ามได้ยินแล้วขมวดคิ้วมองมายังเขา
“เป็นอะไรอะ..”
“เปล่า
แค่กำลังคิดว่าทำไมฉันต้องมานั่งดูนายทำการบ้านทั้งที่การบ้านฉันก็มี”
“หมิงฮ่าวก็เอามาทำสิ
เราไม่ว่าหรอกนะ
ถ้าตอนไหนที่เราไม่เข้าใจหมิงฮ่าวค่อยมาสอนเราก็ได้”คนตัวเล็กพูดพร้อมกับทำตาใสมองหน้าเขา
และหมิงฮ่าวก็ได้แต่ยิ้มก่อนจะส่ายหน้าตอบ
“ได้ไงล่ะ
มีหน้าที่ต้องดูแลนายก็ต้องดู เดี๋ยวแม่บ่น มันน่ารำคาญ”
“ชิ”ชานทำหน้าบูด
แยกเขี้ยวใส่คนเป็นพี่ก่อนจะก้มหน้าลงทำการบ้านต่อ แปลได้ว่าคงโดนงอนไปแล้ว
แต่เขาก็ชินเกินกว่าจะง้อแล้วล่ะ เด็กคนนั้นน่ะงอนไม่นานก็หาย และส่วนมากที่งอนก็เพราะคำพูดขวานผ่าซากของหมิงฮ่าวนี่แหละมั้ง
แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ
เขาก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่..
“มีตรงไหนไม่เข้าใจรึเปล่า?
อ่านตัวจีนออกทุกตัวเหรอ?”
“…..”
“เด็กอะไรขี้งอนจังวะ”
“…”
“โกรธเรื่องอะไรเนี่ย?”
“เราไม่ชอบเวลาหมิงฮ่าวบอกว่ามาอยู่กับเราเพราะแม่สั่ง”ร่างโปร่งเลิกคิ้วสูงเมื่ออีกฝ่ายพูดทั้งที่ไม่เงยหน้ามองเขา
“ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องก็ได้อะ เราไปขอให้พี่จวิ้นฮุยสอนให้ก็ได้
หมิงฮ่าวจะได้ไปทำอย่างอื่น..”
“ไม่ต้อง”คนเป็นพี่ขมวดคิ้ว
รีบกดไหล่อีกคนไว้ก่อนที่ชานจะลุกขึ้นจากเบาะนั่ง คนตัวเล็กกว่าจึงหันมามองด้วยสายตาคาดโทษ
และมันก็ทำให้เขารู้สึกหมั่นไส้เด็กคนนี้จนเผลอใช้สองมือหยิกแก้มขาวของอีกคนอย่างถือวิสาสะ
“งอนเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ”
“อื้อ.. ไม่ได้งอนสักหน่อยอะ”
“ก็พูดถูกแหละ
ที่อยู่ด้วยเพราะแม่สั่งจริงๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเวลาอยู่กับนายมันไม่มีความสุขป่ะวะ?”หมิงฮ่าวว่า
ปล่อยมือออกจากใบหน้าของคนเป็นน้องแล้วหลุดยิ้มออกมาเมื่ออีกฝ่ายทำหน้าบูด
“แล้วพี่จวิ้ยฮุยน่ะไม่ต้องไปอยู่กับมันมากเข้าใจไหม?
จะเรียนภาษาจีนก็เรียนกับฉันนี่ แล้วทำไมถึงเรียกมันว่าพี่แล้วเรียกฉันหมิงฮ่าวเฉยๆ
วะ?”
“ก็หมิงฮ่าวไม่เหมือนเป็นพี่นี่”ชานพูดออกมาเสียงเบา
จากที่ทำหน้าบูดอยู่ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง
อารมณ์นี่เปลี่ยนเร็วสมกับเป็นเด็กที่เข้าใจยากที่สุดในโลกจริงๆ
“เราไม่โกรธแล้วก็ได้ แต่หมิงฮ่าวก็ต้องเลิกพูดเหมือนเบื่อเราได้แล้ว”
“จ้ะ ไม่เบื่อ
อยู่กับเด็กอย่างนายเนี่ยสนุกจริงๆ เลยเชียว”
แต่ก็นั่นแหละนะ
ถึงจะเป็นหน้าที่แต่ถ้าได้อยู่กับเด็กคนนี้ก็คงไม่เป็นไรหรอก...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น