[Drabble]SOONCHAN|| LUCK

            เช้าวันนี้ไม่ใช่วันที่อากาศเป็นใจกับการทำงานของเขาเท่าไหร่นัก... ไม่รู้ว่าพระเจ้าลงโทษเขาหรืออย่างไร ทั้งๆ ที่ดูพยากรณ์อากาศมาอย่างดีแล้วว่าวันนี้ท้องฟ้าจะแจ่มใส แต่พอเดินออกจากที่พักมานั่งริมทะเลและกางแผ่นกระดาษเตรียมจะวาดรูป ฝนก็ดันเทลงมาไม่ลืมหูลืมตาจนควอนซูนยองต้องเสียกระดาษวาดรูปแผ่นหนึ่งไปฟรีๆ ทั้งที่ยังไม่ได้ทำแม้แต่ร่างภาพลงไปเลยด้วยซ้ำ และมันก็ยังทำให้งานของเขาล่าช้าลงไปอีกเยอะเพราะไม่รู้ว่ามันจะหยุดเมื่อไหร่

            ซูนยองรู้สึกว่าตัวเองโชคร้ายมาก อย่างน้อยก็รู้สึกจนถึงเมื่อกี้น่ะนะ..

            ก่อนที่จะวิ่งหนีฝนหัวซุกหัวซุนจนมาขออาศัยบ้านหลังหนึ่งที่มีเด็กคนนี้อาศัยอยู่..

            “ผมไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อน ไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ไหม?”

            ร่างเล็กเอ่ยถามพร้อมส่งรอยยิ้มกว้างมาให้ ท่าทีดูอัธยาศัยดีนั้นทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะ.. ไม่สิ อาจจะเป็นเพราะใบหน้าน่ารักๆ นั่นด้วยที่ทำให้รู้สึกดี และก็อดยิ้มตามไม่ได้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น

            น่ารักจนลืมเรื่องน่าหงุดหงิดทุกอย่างในชีวิตไปเลย..

            “เป็นนักท่องเที่ยวน่ะ ขอบใจนะที่ให้เข้ามาหลบฝน”

            “ไม่เป็นไรครับ จริงๆ ก็มีออกบ่อยนะ อากาศที่นี่แปรปรวน บางทีดูพยากรณ์อากาศทางทีวีมาก็ไม่ได้ช่วยอะไร ผมชินแล้วล่ะ”คนตัวเล็กกว่าตอบออกมาด้วยท่าทีสบายๆ และคำพูดนั้นก็ทำให้ซูนยองหัวเราะแห้งเพราะนึกอายขึ้นมา “ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอ? ผมอีชานนะ อายุ.. ปีนี้ก็สิบสี่แล้ว”

            บทสนทนาอันเรียบง่ายดำเนินไปเรื่อยๆ เพราะความอัธยาศัยดีของคนเด็กกว่า ซูนยองไม่ได้ถามอะไรมากนัก เขาเพียงแค่ตอบทุกคำถามที่พูดออกมาอย่างกระตือรือร้นของคนเป็นน้อง แล้วก็ใจเต้นแรงเพียงเพราะรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเด็กๆ ของอีกฝ่าย..จริงๆ แค่มองหน้าเฉยๆ ก็ยิ้มออกมาได้แล้วล่ะ ก็น่ารักออกขนาดนี้..

            “แล้ว... คุณมาที่นี่แค่เพื่อวาดรูปเหรอ?”

            “จริงๆ กำหนดวันกลับของฉันคือพรุ่งนี้น่ะ แต่วันนี้ฝนตก ก็คงวาดรูปไม่ได้มากเท่าไหร่ อาจจะต้องอยู่ต่ออีก..สองสามวัน..”

            “ก็ดีเลยสิ”เด็กน้อยพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เขาจะพูดจบ ยิ้มกว้างให้อีกครั้งพร้อมกับแสดงสีหน้าตื่นเต้น และมันก็ทำให้ซูนยองต้องเลิกคิ้วสูง “คือว่า.. ถ้าคุณอยู่อีกสักสองสามวันจริง ผมหาที่ดีๆ ให้คุณได้นะ เกาะนี้มีที่วิวสวยๆ เยอะแยะเลย ไปกับผมนะ นะๆๆ”

            ชานพูดด้วยท่าทีตื่นเต้นในขณะที่เขามองหน้าอีกคนด้วยสายตานิ่งงัน เหลือบมองมือเล็กที่เอื้อมมาจับมือเขาเหมือนพยายามขอร้อง และมันก็ทำให้ซูนยองหลุดยิ้มออกมาเพราะใบหน้าน่ารักนั่นอีกครั้ง ไม่รู้ว่ามีใครสอนเด็กคนนี้ไหม แต่การเอื้อมมือมาจับมือคนอื่นตอนกำลังคุยกันอยู่แบบนี้มันเสียมารยาทมากเลย

            อย่างน้อยมันก็อันตรายต่อหัวใจซูนยองมากเลยน่ะนะ..

            “ก็เอาสิ”

            ถ้าเป็นไปได้อยู่ด้วยกันนานๆ เลยก็คงดี..

            สงสัยคงต้องเลื่อนเวลากลับไปอีกสักสี่ห้าวันแล้วล่ะ…

ทดลองบล็อคจ้า