[Drabble]SOLCHAN|| Little Gamer

            “มันไม่ได้อะ...”

            ฮันซลหลุดขำพรืดออกมาเมื่อคนตัวเล็กที่นั่งอยู่หน้าตู้เกมพูดออกมาเสียงอ่อยพร้อมกับทำหน้าบูดให้เขา มือเล็กวางค้างอยู่ที่ปุ่มกดบนแผงเกม หันกลับไปมองหน้าจอที่ปรากฏคำว่า GAME OVER เป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของวัน และพอได้ยินเสียงเขาหัวเราะ ชานก็เอื้อมมือมาตีไหล่พร้อมกับแยกเขี้ยวใส่ด้วยท่าทีโมโห

            “หัวเราะอะไรเล่า!”

            “ก็เห็นไม่ผ่านสักทีเลยตลก.. วันนี้เสียไปกี่เหรียญแล้วเนี่ย?”

            “ไม่รู้ดิ ไมได้นับ แต่มันไม่ผ่านจริงๆ นะ ผมกดเตะแล้วแต่มันไม่โดนอะ ทำไมอะ ตัวบอสมันผ่านยากขนาดนี้เลยเหรอ? ตู้นี้ต้องมีระบบอะไรผิดปกติแน่ๆ”

            “ก็พูดแบบนี้มาหลายครั้งแล้วนี่ กากก็บอกว่ากากดิ”

            “ไม่ใช่สักหน่อย!”อีกฝ่ายพูดเสียงดัง เบ้ปากใส่เขาด้วยท่าทีไม่พอใจ และมันก็ทำให้ฮันซลหัวเราะออกมาอย่างนึกเอ็นดูคนเป็นน้อง ร่างเล็กมองค้อนมาที่เขา ลุกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินตึงตังไปแลกเหรียญที่เคาเตอร์หน้าโซนเกมด้วยท่าทีอารมณ์เสีย เขาจึงได้แต่ยิ้มขณะมองตามไป และก็ต้องแสร้งทำหน้านิ่งเมื่อน้องเดินกลับมาพร้อมกับสีหน้าที่ดูจริงจังมากกว่าเดิม

            วันนี้เราทั้งคู่พักงานออกมาเดินเล่น และเพราะผ่านร้านเกม ฮันซลก็เลยพูดขึ้นมาเป็นเชิงหาเรื่องคุยว่าวันก่อนมาเล่นกับพี่มินกยูและก็ผ่านด่านบอสของเกมนี้ไปแล้ว พอเด็กนั่นได้ยินก็เกิดฮึกเหิมอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ อยากจะเล่นให้ชนะบ้าง เพราะอย่างนั้นเราทั้งคู่ถึงได้มาอยู่ในร้านเกมนี้ตั้งนานสองนาน

            ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงมุ่งมั่นกับเรื่องเล็กๆ แบบนี้ขนาดนั้น แต่ก็ช่างมันเถอะ ชานเวลาตั้งใจทำอะไรก็น่ารักดี

            “แน่ใจนะว่าจะไม่ให้เล่นให้?”

            “ไม่! ..ตอนนี้ยัง จะพยายามด้วยตัวเองก่อนแล้วถ้าไม่ได้ค่อยให้พี่เล่นให้”ฮันซลยิ้มขำขณะจ้องมองเสี้ยวหน้าของน้องเล็กอย่างนึกเอ็นดู สายตาจริงจังที่มองไปยังจอเกมขณะหยอดเหรียญนั่นเหมือนเด็กประถมไม่มีผิด ถ้ายังจริงจังกับเรื่องแบบนี้จะไปบอกใครว่าโตแล้วได้ยังไงล่ะเนี่ยไอ้เด็กน้อยเอ๊ย..

            ฮันซลจ้องมองหน้าจอตู้เกมที่ปรากฏให้เลือกตัวละคร และชานก็พูดพึมพำอะไรไปเรื่อยเปื่อยขณะเลือก เขาจึงค่อยๆ ยกมือถือขึ้นมาเปิดกล้องและก็กดถ่ายวิดีโออีกฝ่ายเล่นเกมไว้โดยที่เด็กคนนั้นไม่เห็นเพราะกำลังจริงจังกับเกมอยู่ หน้าชานดูจริงจังมาก และเขาก็ได้แต่บังคับตัวเองไม่ให้ขำอยู่เงียบๆ ขณะมองหน้าอีกคน

            จนสุดท้ายทุกอย่างก็จบลงเหมือนเดิม ชานแพ้ และก็หันมาทำหน้าบูดใส่เขาจนฮันซลเกือบจะซ่อนกล้องลงไม่ทัน ร่างสูงแกล้งหัวเราะออกมา กดปิดกล้องไปแล้วคุยกับน้องเหมือนปกติอีกครั้ง

            “สมน้ำหน้า”

            “งือ.. แพ้แล้วอะ เล่นให้เลย”ชานทำหน้าบูด จับแขนฮันซลไว้และออกแรงดึงให้มานั่งข้างๆ บนเก้าอี้เดียวกัน และเขาก็ยิ้มและแกล้งอีกฝ่ายด้วยการนั่งนิ่งไม่ขยับไปไหน “อะไรล่ะ บอกจะเล่นให้นี่ รีบลุกมาเร็ว”

            “อ้อนดีๆ หน่อย”ฮันซลยื่นหน้าเข้าไปใกล้พร้อมกับมองหน้าคนตัวเล็กด้วยท่าทีท้าท้าย และชานก็ทำหน้าบูดใส่เมื่อได้ฟังอย่างนั้น “เร็วๆ ไม่งั้นวันนี้ก็ไม่ได้ผ่านนะ”

            “พี่เวอร์นอนเล่นให้เค้าหน่อยนะ~ นะๆๆๆ”ร่างสูงหัวเราะออกมาเสียงเบาเมื่อคนตัวเล็กกว่าเอื้อมมือทั้งสองข้างมาเกาะแขนแล้ววางคางเกยบนไหล่ พูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยพร้อมกับทำตาใส่ และมันก็ทำให้เขาพยักหน้าหงึกหงักตกลง

            จะให้บอกยังไงล่ะว่าถึงไม่ทำก็เล่นให้อยู่แล้ว แค่อยากโดนอ้อนบ้างเท่านั้นเอง..